7 تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان، چیا که تئو منی مَدَتکار ائے.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.
بله آ سجّهێن که تئیی باهۆٹ و مئیارَ بنت، شادمانی بکننت، دایما ساز و زێمل بجننت. آیان وتی ساهگئے چێرا نگهپانی بکن، تان هرکَس که تئیی نامئے دۆستدار اِنت گۆن تئیی ناما شادان ببیت.
منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن، چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت. تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران، تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.
بِلّ که تئیی تمبوا تان اَبد بمانان و تئیی بانزُلانی ساهگا پناه بزوران. اۆشت...