وتی سَرِشتا نِزۆر اێت، پمێشکا من اے هبران گۆن اِنسانی مِسالێا کنان. هما پئیما که شما پێسرا وتی جِسم و جانئے بَند و بۆگ په ناپاکی و گێش و گێشتر بئیۆکێن رَدکاریانی گُلامیا پێشَ کرت، نون آیان په پاکیئے گُلامیا پێش بکنێت که آسر و آکبتی پَلگاری اِنت.
او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست.