3 تان کدێن مردێئے سرا اُرُشَ کنێت تانکه سَرجمیا بکشێتی، چُش که پرُشتگێن دیوال و کپتگێن شَنک و پَلّے؟
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
چه همایان که وتی دلا بدێن پندلَ سازنت و هر رۆچ جنگے پادَ کننت.
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
هرچُنت که تئیی هلاپا پلیتێن شئوربندی بکننت و بدێن رپک و پندل بسازنت بله سۆبێنَ نبنت،
آ که منی کۆشئے رندا اَنت، دام چێرَ کننت، بدواه منی گُمسار کنگئے هبرا کننت و سجّهێن رۆچا پندلَ سازنت.
او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
تان کدێن په نااِنساپی شئورَ بُرّێت؟ تان کدێن بدکارانی بدلا بێت؟ اۆشت...
موسّا و هارون پِرئونئے کرّا شتنت و گوَشتِش: ”هُداوند، اِبرانیانی هُدا چُشَ گوَشیت: ’تان کدێن گروناکَ بئے و منی دێما اۆشتئے و وتا بێکِبرَ نکنئے؟ منی مهلوکا بِلّ که رئوت و منا پرستشَ کنت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”تان کَدێنا سرا تابَ دئیێت و منی هُکم و سر و سۆجانَ نزورێت؟
ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان؟ تان چینچُک وهدا شمارا بسگّان؟ چُکّا اِدا منی کِرّا بیارێت.“
یَهودی هم گۆن آییا همتئوار بوتنت و گوَشتِش: ”هرچے که تِرتولُسا گوَشتگ، همے پئیما اِنت.“