12 مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند! تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
هُداوند رهم کنۆک و مِهربان اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهرا سَررێچ اِنت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
او منی هُدا! وتی دلگۆشا گۆن ما کن و گۆش دار، چمّان شانک دئے و مئے و اے شهرئے تباهیا بچار که اے شهر چه تئیی ناما پَجّاه آرگَ بیت. چێا که ما وتی پهرێزکاریئے سئوَبا چه تئو دزبندیَ نکنێن، تئیی مزنێن رهمتئے سئوَبا دزبندیَ کنێن.
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.
انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت.
هُدا هرکَسئے مُزّا آییئے کرتگێن کارانی هسابا دنت.
اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت.
بچار، منِ ایسّا زوتّ پێداک آن و منا مُزّ گۆن که هرکَسا آییئے کارئے هسابا مُزّ بدئیان.