5 گۆن وتی راستێن دستا برَکّێن و پَسّئو بدئے تان هما که ترا دۆست اَنت برکّنت.
تئیی، سُهبا ماهلّه پاد آیگ و شپا تان دێرا آگه بئیگ بێکار اِنت. زهمتَ کشّئے که ترا په ورگا نان برسیت، آ که هُدایا دۆست اَنت، اگن واب ببنت هم هُدا اے چیزّان آیانا دنت.
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
نون زانتُن که هُداوند وتی رۆگن پِر مُشتگێنا رَکّێنیت و چه وتی پاکێن آسمانا آییا پَسّئوَ دنت، گۆن وتی راستێن دستئے رَکّێنۆکێن واک و تاگتا.
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
گۆن هُدایا سۆبێنَ بێن، هما اِنت که مئے دژمنان پادمالَ کنت.
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
چیا وتی دستا پُشتا دارئے، وتی راستێن دستا؟ دستا پَچ کن و په آیان گاری و تباهیے بیار.
بله من مُدام هُدائے کارانی هبرا کنان، آکوبئے هُدایا نازێنان.
او هُداوند! تئیی راستێن دست اَجَب زۆرمند اَت. او هُداوند! تئیی راستێن دستا دُژمن شِنگێنت.
همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“