10 منی سجّهێن دژمن شرمندگ و سَکّ پرێشانَ بنت، آ دێما چهرَ دئینت و پَشَل و شرمندگَ بنت.
بدکارَ گندیت و هِژمناکَ بیت، چه زهرا دنتانَ درُشیت و آپَ بیت، بدکارئے واهگ نامُرادَ بنت.
اِشیئے دژمنان، شرمساریئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے سر گۆن دْرپشۆکێن تاجێا بُرزَ بیت.“
آ وهدا وتی هِژمئے تها گۆن آیان هبرَ کنت، وتی گَزبئے تها آیانَ تُرسێنیت:
جی هئو! آ که تئیی سرا اۆست و امێتَ کنت، هچبر سرجَهل ببنت. آ که بے سئوَبا بێوپاییَ کننت سرجَهل و شرمندگَ بنت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
او هُدا! اِشان مئیاربار هساب کن، بِلّ که وتی شئورانی تها ببُڈّنت. آیانی بازێن ناپرمانیانی سئوَبا، چه وت دورِش کن، چیا که تئیی هلاپا شۆرشِش کرتگ.
منی بْراهُندگا وتی دست دۆستانی هلاپا شهارت و وتی کئولی پرۆشت.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
اناگت گار و زئوالَ بنت، چه تُرسا سَرجما بێرانَ بنت.
منا وتی رهمتانی نشانیے بدئے، تان هما که گۆن من نپرت کننت بگندنت و شرمندگ ببنت، چیا که تئو، او هُداوند، منا مدت کرتگ و تسلّا داتگ.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.