9 او منی واک و زۆر! تئیی رهچار آن، چیا که تئو منی کلات ائے، او هُداوند!
هُداوند که آسمانا بادشاهیَ کنت کندیت و آیان مَسکرا کنت.
هُداوند ترا سکّی و سۆریانی رۆچا پَسّئو بدئیات، آکوبئے هُدائے نام ترا نگهپان بات.
هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت، چه کئیا بترسان؟ هُداوند منی زِندئے کلات اِنت، چه کئیا بیمّے ببیت؟
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
او منی واک و توان! ترا نازێنان. هُدا منی بُرزێن کلات اِنت، منی هُدا که گۆن من مِهرَ کنت.
هُدایا یک هبرے گوَشتگ و من دو اِشکتگ که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
هُداوند په زُلم دیستگێنان، بُرزێن کلاتے کلاتے بُرزێن، مان سکّێن ساهتان.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘