7 بچار که چه دپا چے درَ کننت، زَهمِش دپا اِنت، گوَشنت: ”کَسّ اِشکنگا نهاِنت.“
وتی دلا گوَشیت: ”هُدایا شَمُشتگ دێمی پۆشێنتگ و هچبرَ نگندیت.“
بدکار په چے هُدایا بد و ردَ گوَشیت؟ چیا وتی دلا گوَشیت: ”هُدا در گێتکَ نکنت“؟
زبانی چۆ ٹێلا چرپ اَت بله دلی جنگیگ، دپئے هبری چه رۆگنا نرمتر، بله کَشّتگێن زَهم اتنت.
منی اَرواه شێرانی نیاما اِنت، آس بُن دئیۆکانی نیاما وپسان، هما مردمانی نیاما که دنتانِش تیر و نئیزه اَنت و زبانِش تێزێن زَهم.
گوَشنت: ”هُدا چِه پئیما زانت؟ بُرزێن اَرشئے هُدایا اے ڈئولێن زانتکاری هست؟“
اے مردم گۆن کِبرے هبرَ کننت، سجّهێن بدکار بٹاکَ جننت.
او سْیَهمارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.