5 او هُداوند، او لشکرانی هُدا! تئو اِسراییلئے هُدا ائے، آگاه بئے، سجّهێن کئومان سِزا بدئے و بدکارێن درۆهۆکانی سرا رهم مکن. اۆشت...
اۆدا کُربانجاهے اَڈّی کرت و آییئے نامی اێلاێلوهیاِسراییل کرت.
چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگاَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
مرک آیانی چَکّا بکپات و زندهگۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!
او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
او هُداوند، لشکرانی هُدا! منی دْوایا گۆش دار، بِشکُن، او آکوبئے هُدا! اۆشت...
کئوم، وتی هما کۆتکگێن کَلّا کپتگاَنت، آیانی پاد هما داما بند گپتگ و پَسّتگاَنت که وتِش چێر کرتگاَت.
اِشانی دێما سرا جَهل مکن و سُجدهِش مکن. چێا که من تئیی هُداوندێن هُدا هَسَدّیگێن هُداے آن. پِتانی رَدکاریانی سِزایا آیانی چُکّانَ دئیان. آ که چه من نپرتَ کننت، آیانی ردکاریانی سِزایا آیانی سئیمی و چارمی نَسل و پَدرێچا دئیان.
هُدایا گۆن موسّایا اے هم گوَشت: ”گۆن بنی اِسراییلا بگوَش که ’یَهوِه‘، بزان شمئے بُنپیرکانی هُدا، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدایا منا شمئے کرّا راه داتگ. تان اَبد منی نام همِش اِنت و من نَسلانی نَسل همے ناما یات کنگَ بان.
او بادشاه! تئیی سجّهێن سروزیر، هاکم، والی، سَلاهکار و سرداران وتمانوتا شئور کرتگ که تئو یکّ شاهی هُکمے بدئیئے که هرکَس تان آیۆکێن سی رۆچا ترا ابێد، دگه هُدا یا دگه مردمێئے کِرّا دْوا بلۆٹیت، شێرانی گارا دئور دئیگَ بیت.
چُش نهاِنت که هُدائے هبرا پرۆش وارتگ. چێا که هر بنی اِسراییلیے، اِسراییلی نهاِنت.
چێا که آ مردم که مِهر و رهمَ نکننت، آیانی دادرسی په بێرَهمیَ بیت. بله مِهر و رهم، دادرسیئے سرا بالادست و سۆبێنَ بیت.