10 هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.
چیا که گۆن بازێن برکتانی دئیگا په آییئے وشّآتکا در آتکگئے و تاجے چه اَسیلێن تلاها سرا داتِت.
بیاێت هُدائے کاران بچارێت، بگندێت که آییا زمینا چۆنێن بێرانی آورتگ.
او هُداوند! په منی دژمنانی سئوَبا، گۆن وتی اَدل و اِنساپا منا رهشۆنی بدئے و وتی راها په من ساپ و تچک بکن.
منی دژمنانی بدی آیانی جندئے چَکّا کپات، وتی وپاداریئے سئوَبا، آیان گار کن.
پرچا که تئو منا چه هر سکّی و سۆریا رَکّێنتگ، منی چمّ دژمنئے پرۆش ورگئے شاهد بوتگاَنت.
سجّهێن رۆچا، دژمن منا لگتمالَ کننت، چیا که بازێنے په کِبر منی سرا اُرُشَ کنت.
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
او منی واک و توان! ترا نازێنان. هُدا منی بُرزێن کلات اِنت، منی هُدا که گۆن من مِهرَ کنت.
گوَستگێن نَسلانی گناهان مئے سرا مَلَڈّ، تئیی رهمت زوتّ مئے سرا بیایاتنت که سکّ وار و بزّگ اێن.
تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا بدکارانی سزایانَ گندئے.
منی چمّان دژمنانی شِکست دیستگ و گۆشان بدکارانی سرشکونیئے هبر اِشکتگ.
ما هُداوندئے جندئے هبرانی بُنیادا شمارا گوَشگا اێن، ما که انّون زندگ اێن و تان هُداوندئے آیگا زندگَ مانێن، هچّ پئیما چه وپتگێنان پێسرَ نرئوێن.
نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.