9 او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
او هُداوند! چه دلئے جُهلانکیا تئیی شُگرا گِران، هُدایانی بارگاها ترا په سئوتَ نازێنان.
او هُداوند! پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.
آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.
کئومانی نیاما آییئے شان و شئوکتئے جارا بجنێت، سجّهێن کئومانی نیاما آییئے اَجَبێن کارانی.
تانکه دَرکئوم، هُدایا په آییئے رَهمتان ستا و سنا بکننت. اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.“