13 چیا که تئو، او هُدا، منا چه مرکا رَکّێنئے و منی پادان چه لَکُشَگا دارئے، که زِندئے رُژنا تئیی بارگاها گام بجنان.
اِبراما که نئوَد و نُه سال بوت، هُداوند آییئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”من پُرواکێن هُدا آن، منی راها برئو و په بێمئیاری زند بگوازێن.
هرکَس که کپیت، هُداوند آییا داریت و هرکَس که لگَتمال اِنت، هُداوند آییا چستَ کنت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
آییئے چُکّئے ودارا ببێت، هما که چه آسمانا کئیت، هما که هدایا چه مُردگان زندگ کرت بزان ایسّا که مارا چه آیۆکێن گزَبا رَکّێنیت.
بزانێت که هرکَس یکّ گُنهکارێا چه گُمراهیا بتَرّێنیت، گُنهکارا چه مرکا رَکّێنیت و بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.