1 او هُدا! منی سرا رهم کن، که دژمن سکّ منی رندا اَنت، سجّهێن رۆچا، منی سرا اُرُشَ کننت.
گڑا زمینا دپ پَچ کرت و داتان اێری برت و اَبیرامئے ٹۆلی باری دات.
آیان مارا زندگا اێر برتگاَت وهدے هِژمِش مئے سرا چِست اَت.
هما که مِسرئے ائولی چُکّی جتنت، مِهری اَبدمان اِنت و
بله پِرئونی گۆن لشکرا سُهرزِرا بُکّێنت، مِهری اَبدمان اِنت.
وتی مِهرئے تها منی دژمنان تباه کن، منی بدواهان گار و بێگواه کن، که من تئیی هزمتکار آن.
او هُدا! منا په شَرّی بدار، که تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان.
آ وهدی که زاهرَ بئے آیان پُراچشێن تَرونێئے پئیما کنئے. هُداوند وتی هِژمئے تها آیان اێرَ بارت و آییئے آچِش آیانَ وارت.
وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
او هُداوند! منی سرا رهم کن چیا که پرێشان آن، چمُّن چه گَم و اندۆهان نزۆر بوتگاَنت، جسم و اَرواه هم.
مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
او هاکمان! شمئے بێتئواری نااِنساپی نهاِنت؟ مردمانی نیاما په اِنساپ دادرسیَ کنێت؟
او منی هُدا! منا چه دژمنان برَکّێن و چه آیان که منی هلاپا جاهَ جننت، منی نگهپانیا بکن.
هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
او هُدا! تئو مارا یله کرتگ و مئے سنگر پرۆشتگاَنت، هِژمناک بوتگئے، بله نون گۆن ما وَشّان بئے.