22 وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
هُداوند هر چاپلوسێن دپا پرۆشات و هر بَٹاک جنۆکێن زبانا بُرّات.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
وتی زندمانئے راها هُداوندئے سپردگ کن و آییئے سرا تئوکل، که کارساز هما اِنت.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
تانکه چه وتی سنگران بێمئیارا نشانگ بکننت. اناگت و بے تُرسا آییا تیرَ جننت.
او سرێنپرُشتگێن زهمتکَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘، نه په وتی جِسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘. زِند چه وراکا و جِسم و جان چه پۆشاکا گێشترَ نکرزیت؟
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت.
وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت.