2 منی نێمگا دلگۆش کن و پَسّئو دئے، وتی نالگ و زنگان پرێشان آن.
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
وهدے چُپّ و بێتئوار اتان هَڈّ و بندُن پوسّان اتنت، چه سجّهێن رۆچئے زاری و پریاتان.
پوره کُمپ و دوتل آن، سجّهێن رۆچا ماتم کنانا گردان.
چیا که تئو منی کلات ائے. تئو پرچا منا چه وت دور کرتگ؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟
او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.
بله هُدایا په راستی اِشکتگ و منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.
هُدایا یاتَ کنان و نالان، پِگرَ کنان و دِلپرۆشَ بان. اۆشت...