14 که مارا وشّێن همراهیے هستاَت هما وهدا که گۆن مزنێن مُچّیے هُدائے لۆگا گامِنَ جت.
آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.
بله تئو، او هُداوند! منی سرا رهم کن، منا پاد کن تان وتی جُستانِش بکنان.
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.