1 او هُدا! منی دْوایا بِشکن و وتا چه منی زاری و پریاتان چێر مدئے.
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
او هُداوند! منی گپّان گۆش بدار، منی نالگان دلگۆش کن.
او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
او هُدا! منی پریاتا بِشکن و منی دْوایا گۆش دار.
او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
او هُداوند، لشکرانی هُدا! منی دْوایا گۆش دار، بِشکُن، او آکوبئے هُدا! اۆشت...
او هُداوند! منی دْوایان گۆش دار، منی پریات و زاریان دلگۆش کن.
چێا که هُداوندئے چمّ، نێک و پهرێزکارێن مردمان سکّ اِنت و گۆشی گۆن همایانی دْوایا. بله هُداوند وتی دێما چه بدکِردێن مردمانَ تَرّێنیت.“