3 چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگاَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
چه وتی پاکێن جاگها په تئو کُمک برسێنات و چه سَهیونا ترا مَدَت کنات.
کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگاَنت،
گناه، بدکارا مان آییئے دلئے جُهلانکیا گوانکَ جنت، آییئے چمّان هُداتُرسی نێست.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیهرۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
بدکار هچ سرپدَ نبنت؟ اے منی کئوما اَنچشَ ورنت که مردم نگنَ ورنت و هُدایا هچ تئوارَ نکننت.
براتانی چمّا بیگانگ بوتگان و وتی ماتئے چُکّانی دێما دَرامدے.
او هُدا! گُروناکێن مردم منی هلاپا پاد آتکگاَنت، زۆراکانی رُمبے منی کُشگئے جُهدا اِنت و ترا هچ مانَ نئیاریت.
آ اے کارانَ کننت، چێا که نه پتا زاننت و نه منا.