5 اۆدا که هچ تُرسے نێست اے سَکَّ تُرسنت، چیا که هُدا شمئے اَنگِرّ کنۆکانی هڈّان شِنگ و شانگَ کنت، تئو اِشان شرمندگَ کنئے، چیا که هُدایا آ چه وت دئور داتگاَنت.
بله اۆدا وتی تُرسئے تها بُڈّنت، چیا که هُدا گۆن پهرێزکارانی نَسل و پدرێچا اِنت.
گوَشنت: ”انچش که یکّے زمینا ننگارَ کنت و دِرّیت، مئے هڈّ، مُردگانی جهانئے دپا شنگ و شانگ بوتگاَنت.“
هُداوند که آسمانا بادشاهیَ کنت کندیت و آیان مَسکرا کنت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیهرۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
وابێئے ڈئولا اَنت که وهدے چمّ پچَ بنت گارَ بیت، آ وهدا که تئو پادَ کائے، او هُداوند، اِشان وهمێئے پئیما مانَ نئیارئے.