5 بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
که هُداوندئے بارگاها گام بجنان زندگێنانی زمینا.
دلجم آن که هُداوندئے نێکیا زندگێنانی زمینا گندان.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
بله لگۆر و ناباور و هما که بَژّناک اَنت، هۆنیگ و زِنهکار و جادوگر و بُتپرست و سجّهێن درۆگبند، اِشانی آسر اِش اِنت که آسئے گوَرما گۆن آس و گۆکُرتا سۆچگ ببنت. اے دومی مرک اِنت.“