6 نون دلجم آن که تئو چه منی دل و جبینا راستیئے لۆٹۆک ائے و چێر و پناهێن درونا منا هکمتَ بَکشئے.
او هُداوند! په نێکدلان نێکی کن په همایان که دلِش راست و تچک اَنت.
هما که بےائیب گام بجنت، اَدل و اِنساپا برجاه داریت و په دلسِتکی راستێنا بگوَشیت،
هُداوندا! منا بچکّاس و آزمایش کن، منی دل و هئیالا چه چکّاسا بگوازێن.
گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و وتی ناپرمانیانُن چێر ندات. گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“ و تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
گڑا هُداوندێن ایسّایا دێم گۆن آییا کرت و گوَشتی: ”شما پَریسی، پیاله و دَرپانی ڈنّی نێمگا ساپ و سَلّهَ کنێت، بله شمئے درون چه لالچ و تَماه و رَدێن کاران پُرّ اِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
گۆن هُدایا نزّیکّ ببێت، هُدا هم گۆن شما نزّیکَّ بیت. او گُنهکاران! وتی دستان پاک کنێت. او دودلان! وتی دلا ساپ کنێت،
اِشیئے بدلا، وتی دل و جَبینا گۆن نرم و آرامێن روهێئے پایدارێن زێباییا بسینگارێت، که په هُدایا اے چیزّ باز پُراَرزش اِنت.