4 من تئیی هلاپا، تهنا تئیی هلاپا گناه کرتگ و هما کارُن کرتگ که تئیی چمّا بد اِنت. پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا بےائیب ائے.
هُدایا گوَشت: ”هئو! منَ زانان که تئو اے کار گۆن ساپێن دلے کرتگ و من هم ترا نهاِشت که منی گُنهکار ببئے، پمێشکا من ترا اے جنێنئے دست جنَگا نهاِشت.
بله هُداوندئے چمّان یَهودائے ائولی چُکّ هێر بدکارے اَت، پمێشکا هُداوندا مَرکئے دپا دات.
اے لۆگا کَسّ چه من مستر نهاِنت. تئیی جندا اَبێد هچّ چیزّی چه من دور نداشتگ، چێا که تئو آییئے لۆگبانُک ائے. گڑا من چۆن چُشێن رَدێن کارے بکنان و وتا هُدائے چمّان گُنهکار بکنان؟“
هرکَس انسانێئے هۆنا برێچیت، آییئے هۆن هم انسانێئے دستا رێچگَ بیت، چێا که هُدایا انسان وتی شِکلا اَڈّ کرتگ.
بُرزێن آسمانان هم گوانکَ جنت و زمینا هم، تانکه وتی مردمانی دادرسیا بکنت.
آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت، چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...
چُکّا گوَشت: ’او منی پت! من تئیی و آسمانئے هُدائے گُنهکار آن و نونَ نکرزان که تئیی چُکّ گوَشگ ببان.‘
وهدے یَهیایا هُدائے پئیگام آورت، بازێن مردمان، سُنگی و مالیاتگیران هم مَنِّت که هُدائے کُلئو و پئیگام راست اِنت، چێا که آ یَهیائے دستا پاکشۆدی دئیگ بوتگاَتنت.
چێا که آییا یکّ رۆچے گیشّێنتگ که آ رۆچا دنیائے سجّهێن مردمانی کرتگێن کاران گۆن اِنساپ دادرَسی و داوریَ کنت و په اے مکسدا یکّے گچێنی کرتگ. هُدایا آ پمێشکا چه مُردگان زندگ کرت که په هرکَسا اے هبرئے راستی پکّا ببیت.“
بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت.
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“
آییا که گوَشتگ: ”زنا مکن،“ اَنچُش هم گوَشتگی: ”هۆن مکن.“ نون اگن زنا مکنئے بله هۆن بکنئے، تئو شَریَت پرۆشتگ.
بله اگن پَرک و پێرے بِلّێت، گناهَ کنێت و شَریَت هم شمارا هما ڈئولا مئیاریگَ کنت، که گُنهکارانَ کنت.
گڑا من اِشکت که آپانی پرێشتگ گوَشگا اَت: ”تئو آدل ائے، تئو که هستئے و بوتگئے، او پاکێن! چێا که تئو اے دادرسی کرتگاَنت.
من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپسوارے. اسپسوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت.