17 هُدائے دلپسُندێن کُربانیگ، پْرُشتگێن اَرواه اِنت. او هُدا! پْرُشتگ و تئوبهکارێن دلێا تئو جَهلَ نجنئے.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
شُگرگزاریئے کُربانیگ بکناتنت و گۆن شادمانیئے سئوتان آییئے کارانی کسّها بیاراتنت.
پْرُشتهدِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.
چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و دێمی چه آییا نترّێنتگ. پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگاَنت.
هُداوند گۆن پْرُشتهدِلان نزّیک اِنت و درُشتهروهانَ رَکّێنیت.
گُلبُن و شاهڑ و چِراگدان یَکٹُکُّر اَتنت. اے سجّهێنی چه یکّێن ٹَپِّتگێن زَگرێن تلاها اَڈّ کرتنت.
”بَهتاور اَنت هما که آیانی روه وار و بَزّگ اِنت، چێا که آسمانی بادشاهی همایانیگ اِنت.
آییا په دل، گۆن سجّهێن پَهم و پِگر و سَرجمێن وس و واکا دۆست دارگ و همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر کنگ چه سجّهێن هئیراتیێن سۆچَگی تُهپه و سجّهێن کُربانیگان شرتر اِنت.“
همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“
او براتان! منی دَزبندی گۆن شما اِش اِنت که گۆن هُدائے رَهمتانی چارگا، وتی جِسم و جانا چۆ زِندگێن کُربانیگێا پێش بکنێت که پاک و پَلگار اِنت و هُدایا پَسُندَ بیت. اے شمئے روهانیێن پرستش اِنت.
منا هر چیزّ رستگ و سکّ باز رستگ. گۆن اِپاپْرۆدیتوسا هرچے که شما دێم داتگ، منا رَسِتگاَنت و نون منا هر چیزّ هست. شمئے اے ٹێکی وشبۆێن شُگرانه و دلپَسندێن کُربانیگے که هُدایا وَشنۆدَ کنت.
نون شما زندگێن سِنگانی پئیما په روهانیێن لۆگێئے بندگا کار بندگ ببێت، پاک و پَلگارتگێن روهانیێن پێشوا هم ببێت و اَنچێن روهانیێن کُربانیگ بدئیێت که چه ایسّا مَسیهئے وَسیلها هُدایا وَشنۆدَ کننت.