10 او هُدا! منی درونا پاکێن دلے بجۆڑێن و منی دل و جبینا پدا مُهرێن روهے بیار.
هما که دلی ساپ و دستی پاک اِنت، هما که وتی اَرواها دێم په ناهودگیا نترّێنیت و درۆگێن سئوگندَ نئوارت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
په راستی هُدا په اِسراییلا مهربان اِنت، په همایان که دلِش ساپ اِنت.
دلِش گۆن آییا وپادار نهاَت و آییئے بستگێن اَهدِش نداشت.
وتی پت و پیرێنانی پئیما مبنت، سَرکش و مانمئیاتک که دلِش گۆن هُدایا نبست و اَرواهِش گۆن هُدایا وپادار نهاَت.
بَهتاور اَنت هما که دِلِش پاک و ساپ اِنت، چێا که آ هُدایا گندنت.
وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت.
هُدایا مئیگ و آیانی نیاما هچّ پرک و پێرے نهاِشت، وهدے آ باوَرمند بوتنت، هُدایا آیانی دل هم پاک و پَلگار کرت.
گۆن اے دنیایا همرنگ و همدرۆشم مبێت، چه وتی پِگر و پَهمئے نۆک کنگئے راها بدل ببێت، تان شما بزانێت و گیشّێنت بکنێت که هُدائے واهگ چے اِنت، کجام چیزّ شَرّ، کامل و هُدایا پَسُند اِنت.
هُدایا مارا رکّێنت. مارا مئے نێکێن کارانی سئوَبا نرکّێنتی، وتی رهمئے سئوَبا رکّێنتی. آییا مارا شُشت و پاکێن روهئے برکتا نۆکێن زندے دات و اے پئیما مارا رکّێنتی.
پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نهاۆشتاتگ.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.