5 ”هُدادۆستان منی گوَرا یکجاه کنێت، هما که گۆن کُربانیگ کنگا، گۆن من اَهدِش بستگ.“
او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت، آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.
شما که هُداوندا دۆستَ دارێت، چه بدیا نپرت کنێت، چیا که آ هُدادۆستانی زِندئے نگهپان اِنت و آیان چه بدکارانی دستا نجاتَ دنت.
گۆن کَرنائے بُرزێن تئوارا وتی پرێشتگان راهَ دنت که آییئے گچێن کرتگێن مردمان، چه دنیائے چارێن کُنڈان، بزان چه زمینئے هَند و دَمگان تان آسمانئے گُڈّی مرز و سیمسران، مُچّ و یکجاه بکننت.
اے منی اَهد و کَرارئے هۆن اِنت، که په بازێنێئے گناهانی بَکشگا رێچگَ بیت.
هُداوند شمئے دلا مُهر و مُهکم کنات که وهدے مئے هُداوندێن ایسّا گۆن وتی سجّهێن پَلگارتگێنانَ کئیت، شما مئے هُداێن پتئے بارگاها بےائیب و پاک و پَلگار ببێت.
او براتان! نون، مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے آیگ و آییئے کرّا مئے مُچّ بئیگئے بارئوا، ما چه شما دَزبندیَ کنێن که
هِنۆک که آدمئے هپتمی نَسل و پَدرێچ اَت، اِشانی بارئوا چُش پێشگۆییَ کنت و گوَشیت: ”هُداوند گۆن وتی لَکّانی لَکّێن پَلگارتگێنانَ کئیت،