22 ”او هُدا شمشتگێنان! اے هبرا نشان کنێت، اگن نه، شمارا چُنڈ چنڈَ کنان و کَس شمارا رَکّێنتَ نکنت.
بدکار مان وتی کِبر و گُروناکیا گوَشیت: ”هُدا در گێتکَ نکنت“، آییئے سجّهێن پگر و هئیال اِش اِنت که ”هُداے نێست“.
اگن نه، آ منا شێرانی پئیما دِرّنت، چُنڈ چُنڈَ کننت و منا رَکّێنۆکے نبیت.
بدکار مُردگانی جهانا پِرَ ترّنت، آ سجّهێن کئوم که هُدایا شمۆشنت.
بله هاجتمند هروهد شمۆشگَ نبنت و زُلم دیستگێنانی اُمێت تان اَبد بربادَ نبیت.
وهدے هۆشی کرت و زانتی، گۆن وت گوَشتی: ’منی پتئے بازێن نئوکر و کاردارا لاپئے سێرا وراکَ رسیت و من اِدا شُدا مَرک آن.