2 هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
سَهیونئے کۆه، زێبا گۆن وتی بُرزیا، سجّهێن جهانئے شادهی، شمالئے بُرزترێن بلندی، مَزَنشانێن بادشاهئے شهر اِنت.
هُدا آییئے بُرجان اِنت، وتا مُهرێن کلاتے پَجّارێنتگی.
او هُدا! تئیی جشنئے کاروان گندگَ بیت منی هُدا و منی بادشاهئے کاروان مان پاکێن جاگها.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
تئیی دست هما مردئے سرا بات که تئیی راستێن نێمگا اِنت، هما انسانئے چُکّئے سرا که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
اِپراییم، بِنیامین و مَنَسّیئے دێما، وتی واک و تاگتا بُرز کن و په مئے رَکّێنگا بیا.
او بێرگیرێن هُدا! او هُداوند! او بێرگیرێن هُدا! وتی شان و شئوکتا زاهر کن.
هپت اِستاری راستێن دستا اَت و چه آییئے دپا دودپێن تێزێن زهمے در آیگا اَت. دێمی گۆن وتی سَرجمێن رُژنا چۆ رۆچا دْرپشگا اَت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.