5 پُرکِبر و گُروناک تئیی دێما اۆشتاتَ نکنت و چه سجّهێن بدکاران نپرتَ کنئے.
گڑا بزان که بدکاران، په دادرسیا اۆشتگئے واک و توان نێست و گُنهکار پهرێزکارانی دیوانا هۆر بوتَ نکننت.
چیا که بدکارا وتی دلئے واهگانی سرا پَهر اِنت، لالچ کنۆکان برکتَ دنت و هُداوندا بد و ردَ گوَشیت.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
او هُداوند! اگن تئو گناهان هساب بکنئے، گڑا کئے پَشتَ کپیت، او هُداوند؟
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پلیت اَنت و کارِش سِلّ و گَنده، نێککارے نێست.
چیا که په پُرکبران هسدّی بوتان، هما وهدا که من بدکار آبادی و آسودگیا دیستنت.
گۆن پُرکبرانَ گوَشان: ’پَهر مبندێت،‘ و گۆن بدکاران: ’وتی کانٹان بُرز مکنێت.
اهمکَ نزانت و نادان سرپدَ نبیت.
سرپد بێت، او کئومئے نازانتان! او جاهلان! کدێن آکِلَ بێت؟
رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
گڑا من آیان راستێنَ گوَشان: ’او بدکاران! من هچبر شمارا پَجّاه نئیاورتگ، چه منی دێما دور ببێت.‘