10 او هُدا! اِشان مئیاربار هساب کن، بِلّ که وتی شئورانی تها ببُڈّنت. آیانی بازێن ناپرمانیانی سئوَبا، چه وت دورِش کن، چیا که تئیی هلاپا شۆرشِش کرتگ.
شِرّ و بدکارانی باسکا بپرۆش، آیانی شرارتئے هسابا بگر، هما کارانی هسابا هم که آییا گوَشتگ: ”هُدا در گێتکَ نکنت“.
که هُدائے هبرانی هلاپا سرکشیاِش کرتگاَت و بُرزێن اَرشئے هُدائے سر و سۆجِش کَلاگ بستگاَتنت.
او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش، گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
درۆگبندێن لُنٹش چُپّ باتنت، که گۆن کِبر و اێر جنَگ پهرێزکارانی هلاپا په گُروناکی هبرَ کننت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
مرک آیانی چَکّا بکپات و زندهگۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
آ گۆن وتی کدرتا تان اَبد بادشاهیَ کنت، چمّی گۆن کئومان اِنت. سرکش آییئے هلاپا پاد مئیاینت. اۆشت...
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگاَنتِش.
ما گناه کرتگ، رَدێن کار کرتگ، بدکار و یاگی بوتگێن و چه تئیی پَرمان و کانونان وتی دێم تَرّێنتگ.
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.