3 منی دپ، هکمت بئیانَ کنت، دلئے جُهلانکێن پگر، پَهم و زانتَ بَکشیت.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
تئیی هبرئے بئیان کنگ رُژنَ بَکشیت و ناسرپدان سرپدیَ دنت.
او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال تئیی دلا بننداتنت، تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
بزانێت که هُداوندا هُدادۆست په وت زرتگ و جِتا کرتگاَنت. وهدے هُداوندا تئوارَ کنان، آ اِشکنت.
دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
شَرّێن مردم چه شَرّێن گنج و هَزانگا شَرّێن چیزّ درَ کنت و سِلّێن مردم چه سِلّێن هَزانگا، سِلّێن چیزّ.