14 پسانی پئیما دێم په مُردگانی جهانا راه دئیگَ بنت، همۆدا که مرک آیانی شپانکَ بیت. بامگواهان، نێکدل آیانی سرا هُکمرانیَ کننت و آیانی جسم و جان کبرا پوسّیت، دور چه بُرزێن ماڑیان.
چیا که هِژمی دمانے و مِهر و رهمتی اُمرئے دْراجیا. بیت که سجّهێن شپے په گرێوگ بگوَزیت، بله بامگواها شادهی وتی چهرگا زاهرَ کنت.
تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت. سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نهاِنت. اۆشت...
مارا کُربانیگێن پسانی پئیما په کُشگا اِشتگِت و کئومانی نیاما شِنگ و شانگ کرتگ.
کئومان مئے چێردستَ کنت، راجان مئے پادانی چێرا.
بدکار مُردگانی جهانا پِرَ ترّنت، آ سجّهێن کئوم که هُدایا شمۆشنت.
بله بادشاهی، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن مردمان دئیگَ بیت و اَبد تان اَبد همایانی مِلکتَ بیت.
تانکه هما آتک که چه زمانگان هستاِنت و برزێن اَرشئے هُدائے پاکێنانی هَکّا دادرسیای کرت و هما وهد رَسِت که اے پاکێنان بادشاهی وتی مِلکت کرت.‘
تان منی بادشاهیئے تها چه منی پَرزۆنَگا بوَرێت، بنۆشێت، تَهتانی سرا بنندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا بکنێت.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مَرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پَسانی پئیما هساب آرگَ بێن.