11 کبر آیانی اَبدمانێن لۆگَ بیت، نَسلانی نَسل، آیانی مِنندجاه، هرچُنت که کَلّگانا وتی نامِش پِر کرت.
کائِنا گۆن وتی جَنا وپت و واب کرت و آییئے جَنئے لاپ پُرّ بوت و چه آییا هَنوک نامێن چُکّے پێدا بوت. کائِن شهرے اَڈّ کنگا اَت و شهرئے نامی وتی بچّئے نامئے سرا هَنوک کرت.
وتی دلا گوَشیت: ”هچبر چه وتی جاها سُرێنگ و جُمبێنگَ نبان نَسلانی نَسل چه کزا و بلاهان دورَ بان.“
”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟ اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
گڑا هُداوندێن ایسّایا دێم گۆن آییا کرت و گوَشتی: ”شما پَریسی، پیاله و دَرپانی ڈنّی نێمگا ساپ و سَلّهَ کنێت، بله شمئے درون چه لالچ و تَماه و رَدێن کاران پُرّ اِنت.
چه وتی اے بدکاریا تئوبه کن و چه هُداوندا دْوا بلۆٹ، بلکێن هُدا تئیی دلئے اے سِلّێن هئیالا ببَکشیت.