5 هُدا شهرئے نیاما اِنت و شهرَ نسُریت، بامگواها هُدا مَدَتیَ کنت.
چێا که آ هچبر لرزێنَگَ نبیت، پهرێزکارێن مردمے تان اَبد یات کنگَ بیت.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
چیا که هِژمی دمانے و مِهر و رهمتی اُمرئے دْراجیا. بیت که سجّهێن شپے په گرێوگ بگوَزیت، بله بامگواها شادهی وتی چهرگا زاهرَ کنت.
هُداوند آیان مَدَتَ دنت و رَکّێنیت، چه بدکارانی دستا رَکّێنیت و نجاتَ دنت، چیا که آییئے مئیار و باهۆٹ اَنت.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
آ وهدا که اَرشا بُرز بوتئے بازێن بندیگے زُرتِت، چه مردمان ٹێکیاِت زُرت، تنتنا چه سرکشان هم، تانکه تئو، او هُداوندێن هُدا، اۆدا جهمنند ببئے.
شپئے چارُمی پاسا هُداوندا چه آس و جمبرئے مِنُکئے تها مِسرئے پئوج چارِت و سَربَتَگ و سَرگَردان کرت.
موسّایا وتی دست دریائے سرا شهار دات و چه بامگواها پێسر، هما وهدا که مِسری چه آپا تَچگا اَتنت، دریا وتی جاگها آتک. اے پئیما هُداوندا مِسری دریایا چَگل داتنت.
چێا که هر جاه دو یا سئے کَس منی نامئے سرا هۆر ببیت، من گۆن آیان گۆنَ بان.“
شمارا گوَشان که زوتّ آیانی هَکّا دنت. بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟“
په اِپێسُسئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که هپتێن اِستاری راستێن دستا اَنت و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی نیاما گام جنَگا اِنت. آ چُشَ گوَشیت: