زَبور 46:2 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

² پمێشکا نترسێن، تُرے زمین بجمبیت و کۆه دریائے دلا بکپنت.

زَبور 46:2 Кръстосани препратки

زَبور 142:6

منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگ‌اَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.

زَبور 18:7

نون زمین چَنڈت و جُمب و جۆشا لَگّت، کۆهانی بێه و بُنیات هم لرزتنت، چیا که آ هِژم گپتگ‌اَت.

زَبور 23:4

اگن چه مرکئے تهارترێن شێپ و دَرَگان هم بگوَزان چه هچ بیمّ و بلاها نترسان، چیا که تئو گۆن من گۆن ائے، تئیی لٹّ و اَسا منا تسلّا بَکشیت.

زَبور 27:3

بِلّ که لشکرے منی چاگردا وتی گِدانان مِکّ بکنت، اَنگت منی دلَ نلرزیت، اگن جنگے هم منی سرا بکپیت، اَنگت دلجم آن.

زَبور 28:7

هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.

زَبور 37:39

پهرێزکارانی رَکّێنۆک هُداوند اِنت و سکّیئے وهدا آیانی کلات.

زَبور 59:17

او منی واک و توان! ترا نازێنان. هُدا منی بُرزێن کلات اِنت، منی هُدا که گۆن من مِهرَ کنت.

زَبور 62:8

او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...

زَبور 62:9

په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نه‌اِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نه‌اَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نه‌اَنت.

زَبور 82:5

اے ”هُدا“ هچَّ نزاننت و سرپدَ نبنت، تهاریا سرگردان اَنت و زمینئے سجّهێن بُنیاد لرزگا اَنت.

زَبور 91:2

هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“

مَتّا 21:21

ایسّایا پَسّئو دات: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمارا باور اِنت و دلا شکَّ نئیارێت، گڑا هما ڈئولا که من گۆن اِنجیرئے درچکا کرتگ، شما هم اَنچُش و اَنگت گێشتر کرتَ کنێت. اگن شما اے کۆها بگوَشێت که ’وتا چه اِدا چست کن و دریائے تها دئور بدئے،‘ گڑا همے ڈئولا بیت.

لوکا 21:33

زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.