7 تئو پاکی و راستی دۆست داشتگ و چه بدیا نَپرَت کرتگ، پمێشکا هُدایا، تئیی هُدایا، ترا گێشتر چه تئیی همراهان شادهیئے رۆگن پِر مُشتگ.
هر سُهبا مُلکئے سجّهێن بدکاران تباهَ کنان، رَدکاران چه هُداوندئے شهرا گار و گُمسارَ کنان.
هُداوند آدل اِنت، آییا اَدل و اِنساپ دۆستَ بیت، نێکدل آییئے دێما گندنت.
جهانئے بادشاه تئیارَ بنت و هاکم یکجاه مُچّ، هُداوند و آییئے مَسیهئے هِلاپا اۆشتنت:
په راستی اَبدمانێن برکت بَکشاتگ و وتی بگلا گَل و شادانِت کرتگ.
آییا اَدل و راستی دۆستَ بیت، زمین چه آییئے مِهرا پُرّ اِنت.
من وتی هزمتکار، داوود شۆهاز کرتگ و وتی پاکێن، رۆگن پِر مُشتگ.
آ منا گوانکَ جنت و گوَشیت: ’تئو منی پت ائے، منی هُدا و منی نجاتئے تلار.‘
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.
ایسّایا گوَشت: ”انّون بِلّ که اَنچُش ببیت، اے پئیما هُدائے رَزایا سَرجمَ کنێن.“ گڑا آییا مَنِّت و ایسّایی پاکشۆدی دات.
گڑا من آیان راستێنَ گوَشان: ’او بدکاران! من هچبر شمارا پَجّاه نئیاورتگ، چه منی دێما دور ببێت.‘
بله آ پَسّئوَ دنت: ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت؟ او رَدکاران! چه منی دێما دور بێت.‘
پاکێن روه، کپۆتێئے دْرۆشما آییئے سرا اێر نِشت و چه آسمانا تئوارے آتک که ”تئو منی دۆستێن بَچّ ائے، من چه تئو باز وشّ و رَزا آن.“
ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ.
ایسّایا گوَشت: ”منا دست مجن، چێا که اَنگت پتئے کِرّا بُرزاد نشُتگان، بله منی براتانی کِرّا برئو و آیان بگوَش که نون من دێم په وتی پتا و شمئے پتا، وتی هُدایا و شمئے هُدایا بُرزادَ رئوان.“
آ کَس که چه هُدائے نێمگا رئوان دئیگ بوتگ، هُدائے هبرانَ کنت، چێا که هُدا وتی روها آییارا بێهسابَ بَکشیت.
تئو منا زِندئے راه سۆج داتگاَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
هُدایا آ چه پێشا زانتنت و چه پێسرا اَنچُشی گیشّێنتنت که آییئے چُکّئے داب و دْرۆشما ببنت، تان آ چُکّ بازێن براتانی ائولی ببیت.
هچّ پئیمێن پلیتێن چیزّ یا هما که بَژّناکێن کارَ کننت و درۆگَ بندنت، اۆدا پُترتَ نکننت، بَسّ هما شتَ کننت که آیانی نام ”زِندئے کتابا“ نبیسگ بوتگاَنت، هما گوَرانڈئے کتابا.