4 او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
وتی کارانی زۆری وتی کئومارا پێش داشتگ، درکئومانی میراسی وتی کئومارا داتگاَنت.
اِسراییل په وتی اَڈّ کنۆکا شادهی بکنات، سَهیونئے چُکّ په وتی بادشاها گَل باتنت.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
بله هُدا چه دێرێن زمانگان منی بادشاه اِنت، که زمینئے سرا نجاتبَکشێن کارَ کنت.
بێشَکّ، مئے بادشاه هُداوندئیگ اِنت، مئے اِسپر، اِسراییلئے پاکێنئے.
او هُداوند! تئیی راستێن دست اَجَب زۆرمند اَت. او هُداوند! تئیی راستێن دستا دُژمن شِنگێنت.
ایسّا نزّیکّا شت، آییئے دستی گپت و پادی کرت. آییئے تَپ کپت، آ وشّ بوت و آیانی هِزمت کنگا لگّت.
ایسّایا آییئے سرا سکّ بَزّگ بوت، دستی شهارت و آ مردی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“
وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“