2 چیا که تئو منی کلات ائے. تئو پرچا منا چه وت دور کرتگ؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟
او هُداوند، منی مُهکمێن هُداوند و رکّێنۆک! جنْگئے رۆچا تئو منی سرئے نِگهپانی کرت.
هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
گۆن هُدایا که منی تلار اِنت گوَشان: ”چیا منا شمُشتگِت؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟“
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
پیریا منا چه وتا دور مکن، آ وهدا که توانُنَ کُٹّیت، یلهاُن مکن.
”هُداوند تان اَبد یلهَ کنت و پدا هچبر مهربانَ نبیت؟
چه ورناییا سَکّیانی آماچ و مرکیگ بوتگان، تئیی تُرسا منا بزّگ کرتگ و بێوس آن.
چیا که هُداوند وتی کئوما یلهَ نکنت و وتی میراسا دئورَ ندنت.
هُداوند منی زۆر و واک و منی نازێنک اِنت. هُداوند په من نجاتے بوت. منی هُدا اِنت، منَ نازێنانی. منی پتئے هُدا اِنت و من آییا سَتا و سَنا کنان.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.