8 رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
آ وهدا آپان مارا اێر برتگاَت، هار و توپّانا مارا مان رُپتگاَت،
چۆ که هِرمۆنئے نۆدان که سَهیونئے کۆهانی سرا شَنزنت. چێا که اۆدا هُداوندا وتی برکتئے پرمان داتگ، زِند، تان اَبد.
آییئے وپادار گۆن اے پهرا شادهی بکنات و وتی گندلانی تها شادهیئے سئوت بجناتنت.
من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپپاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت، چه کئیا بترسان؟ هُداوند منی زِندئے کلات اِنت، چه کئیا بیمّے ببیت؟
تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
شپان، وتی سئوتئے هئیالا کپان، دلا باز پگریگَ بان و اَرواهُن جُستَ کنت:
تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگاَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.
پئوجی اَپسرا پَسّئو دات: ”او واجه! منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے، تئو تهنا هُکم بکن، منی هِزمتکار دْراهَ بیت.
شپنێما، پولُس و سیلاس جێلئے تها دْوا کنان، هُدایا ستا کنگا اَتنت. اے دگه بندیگ گۆش دارگا اَتنت.