5 او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و
گرێوان بوتان، هما دابا که په دۆست یا براتێا گمیگَ بنت، سر جَهل و مۆتک آران بوتان، هما دابا که په ماتا زارَ جننت.
هُداوندئے بارگاها آرام بئے و گۆن اۆپارے آییئے ودارا. آیانی سئوَبا جۆش مجن که وتی راها کامران اَنت و آیانی سئوَبا هم که پلیتێن پندلان کارَ بندنت.
پوره کُمپ و دوتل آن، سجّهێن رۆچا ماتم کنانا گردان.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدایا.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدا.
نه آیانی زهمانی زۆر اَت که مُلکِش گپت نه که باسک و بازووان سۆبێن کرتنت. اے تئیی راستێن دست اَت، تئیی باسک و چِهرگئے رُژن، چیا که آیانی سرا مهربان اتئے.
هما هُدائے سرا تئوکلَ کنان و نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
وهدے منا تُرسیت تئیی سرا تئوکَلَ کنان.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
بله من مُدام تئیی کُمکئے اُمێتوار آن و ترا گێش و گێشتر ستا کنان.
هُدایا یاتَ کنان و نالان، پِگرَ کنان و دِلپرۆشَ بان. اۆشت...
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.
گۆن آیان گوَشتی: ”سکّ پرێشان آن، گَم و اَندۆهان منا مَرکیگ کرتگ، شما اِدا بدارێت، مئوپسێت و منی همراهیا آگه و هُژّار بێت.“
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“