1 آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
من وتی دپا پچَ کنان، تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.
او هُدا! ما وتی گۆشان اِشکتگ، مئے پت و پیرێنان گوَشتگ که آیانی زمانگا چۆنێن کارِت کرتگ، گوَستگێن دئور و باریگان.
دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
او سجّهێن کئومان! چاپ بجنێت. گۆن شادمانیئے بُرزێن سئوتان دێم په هُدایا کوکّار کنێت.
هُداوند مزن و ستائے باز لاهک اِنت، مئے هُدائے شهرئے تها. آییئے پاکێن کۆه،
او سجّهێن کئومان! بِشکنێت. او جهانئے درُستیگێن جهمنندان! دلگۆش کنێت.
او هُداوند! تئو وتی سرڈگارا رهمت گوَرت و آکوبئے گوَستگێن وشبهتی پدا پِر ترّێنت.
آییا، پاکێن کۆهئے سرا شهرے اَڈّ کرت.
او هُداوند! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! شپ و رۆچ تئیی بارگاها دْوا و پریاتَ کنان.
کۆرائے مردێنچُکّ اَسّیر و اِلکانا و اَبیاساپ اَتنت. کۆراییانی ٹَکّ همِش اَتنت.