10 بله تئو، او هُداوند! منی سرا رهم کن، منا پاد کن تان وتی جُستانِش بکنان.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
جی، تئو ائے منی مَٹّ، منی بْراهُندگ و نزّیکێن دۆست،
که مارا وشّێن همراهیے هستاَت هما وهدا که گۆن مزنێن مُچّیے هُدائے لۆگا گامِنَ جت.
منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن، چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت. تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران، تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.
بله هما که منی دژمن اَنت و منی بادشاهیا نلۆٹنت، آیان منی کِرّا بیارێت و منی دێما بکُشێت.‘“