9 رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ. او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.
من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
تئو زانئے که من کدی نِندان و کدی پادَ کایان، چه دورا منی پگر و هئیالانَ زانئے.
تئیی ناما په وتی براتان جارَ جنان و مُچّیئے نیاما ترا نازێنان.
مزنێن دیوانا منی ستا و سنا په تئو اِنت، وتی کئولان همایانی دێما سَرجمَ کنان که هُداتُرس اَنت.
گڑا مزنێن دیوانا تئیی شُگرا گران، مردمانی مزنێن مُچّیا ترا ستا کنان.
هُداوندئے شَریَت آییئے دلا اِنت و پادیَ نلَکُشنت.
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.