3 نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
من په تئو نۆکێن سئوتے جنان، او هُدا! دهتارێن سرۆز و چنگئے سرا په تئو سازَ جنان،
چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
په آییا، نۆکێن سئوتے بیارێت، گۆن وَشپنجگی سیمّان بلرزێنێت و په شادهی گوانک جنێت.
آ که واهگِش منی بێمئیاری اِنت شادمان باتنت و شادهیئے گوانکا بُرز کناتنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت که چه وتی هزمتکارئے سلامتیا گَلَ بیت.“
هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت، بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:
چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگاَنت.
بله بازێنے که آیانی کُلئو و پئیگامِش اِشکتگاَت باوَرمند بوت و چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت.
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.