14 آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیهرۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
چه هُداوندئے نێمگا منی بُهتام جنۆکانی مُزّ همے بات، هما که منی هلاپا بدێن هبرَ کننت.
بازێن نَرێن گۆکێا منی چپّ و چاگرد گپتگ، باشانئے سرڈگارئے زۆراورێن گۆکان منا اَنگِرّ کرتگ،
منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
او هُدا! زوتّ کن و منا برَکّێن. او هُداوند! په منی مَدَتا اشتاپ کن.
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
وهدے منی دژمن پدَ کِنزنت، چه تئیی دێما لَکُشنت و تباه و هلاکَ بنت.
وهدے ایسّایا گوَشت: ”من آن،“ آ مردم پُشتا کِنزت و زمینا کپتنت.