12 چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
گۆن وتی براتان گوَشتی: ”منی نُگرَهِش نَزُرتگاَنت، اِش اَنت منی گۆنیئے تها اَنت.“ تُرسے آیانی دلا کَپت. دێمِش گۆن یکدگرا کرت و دْرَهان و لَرزانا گوَشتِش: ”اے چِه کارے که هُدایا گۆن ما کرتگ؟“
مرکئے سادان پتاتگاَتان، کبرئے تُرس منی سرا کَپتگاَت گم و اندۆهانی بندیگ اتان.
کئے اِنت آ که وتی رَدیان بزانت و سرپد ببیت؟ منا چه وتی نزانتگێن گناهان پاک و سَلّه کن.
منی مئیارباری چه سرا سر گوَستگ، گرانێن بارێئے پئیما چه تاگتا گێش اِنت.
نون تئیی ناما مُدام نازێنان و وتی کئولان هر رۆچ پورهَ کنان.
آ که بێسئوَب چه من نپرتَ کننت چه منی سرئے مودان گێشتر اَنت. بازێنے منی گار کنگئے رندا اِنت دژمن منی سرا درۆگێن بُهتامَ جننت. چه من لۆٹنت هما چیزّان پِر بترّێنان که من ندُزّتگاَنت.
منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
مردم، دنیائے سرا آیۆکێن جنجال و سکّی و سۆریانی تُرس و بیمّا بێهۆشَ بنت، چێا که آسمانئے زۆر و واک لَرزێنگَ بنت.
مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.