11 او هُداوند! منا چه وتی رهمتا زِبهر مکن، تئیی مِهر و وپا تان اَبد منا اێمن بدارات.
اَلّما، مِهر و نێکی زِندئے سجّهێن رۆچان منی پد و رندا اَنت و هُداوندئے کلاتا جهمنندَ بان، تان اَبد.
وتی رُژن و راستیا راه دئے، تانکه منی رهشۆن ببنت و منا پاکێن کۆها و تئیی بارگاها بیارنت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
هُدائے بارگاها تان اَبد شاهی تهتا بنندات، وتی مِهر و وپاداریا آییئے نگهپان کن.
بله من، او هُداوند، تئیی رَهمئے وهدا، تئیی درگاها دْوا کنان. او هُدا! چه وتی بازێن مِهر و وپاداریا، گۆن دلجمێن رَکّێنگے پَسّئو بدئے.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت، اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
من گوَشت که ”تئیی مِهر اَبدمان اِنت و تئو وتی وپاداری، آسمانا کاهِم کرتگ.“