4 هِژمئے تها گناه مکنێت. اێشیئے بدلا، وپسگئے وهدا، وتی دلا اے بارئوا پگر کنێت و آرام گرێت. اۆشت...
هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت، بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.
او هُدا! ترا لۆٹان، چیا که تئو منا پَسّئوَ دئیئے، گۆش دار و هبرانُن بِشکن.
په تُرس، هُداوندئے هِزمتا بکنێت و په درَهَگ پادانی کپێت.
بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
سجّهێن زمین چه هُداوندا بترسیت، جهانئے سجّهێن مردم آییا اِزّت بدئینت.
”وتا بدارێت و بزانێت که من، هُدا آن، کئومانی سرا هُکمران و جهانا هاکم.“
وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
شپان، وتی سئوتئے هئیالا کپان، دلا باز پگریگَ بان و اَرواهُن جُستَ کنت: