5 تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نهاَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نهاِنت.“ اۆشت...
آکوبا پسّئو دات: ”منی زندئے مُساپریا سَد و سی سال اِنت. منی اُمر مزن نهاِنت و منی سال په سکّی و سۆری گوَستگاَنت. چه منی پت و پیرُکانی مُساپریئے سالان کمتر اَنت.“
انسانئے زِند چۆ دَمکَشّێا اِنت و رۆچی چۆ گوَزۆکێن ساهگێا.
تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت. سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نهاِنت. اۆشت...
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
هئیالا بکپ که منی اُمرئے رۆچ چۆن کمّ اَنت، تئو بنی آدم ناکارێن چیزّے جۆڑ کرتگ.
گڑا مارا اے زانتا بدئے که مئے رۆچانی هساب کمّ اِنت، تان مئے دل اگلمند ببیت.
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.
بله، او دُردانگان! چه اے هبرا بێهئیال مبێت که په هُداوندا یکّ رۆچے، هزار سالئے پئیما اِنت و هزار سال، یکّ رۆچێئے پئیما.