12 ”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
تان مزنێن وهدێا اِبراهێما پیلِستیانی سرڈگارا دَرامدێئے هسابا زِندَ گوازێنت.
آکوبا پسّئو دات: ”منی زندئے مُساپریا سَد و سی سال اِنت. منی اُمر مزن نهاِنت و منی سال په سکّی و سۆری گوَستگاَنت. چه منی پت و پیرُکانی مُساپریئے سالان کمتر اَنت.“
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.
مرکئے سادان پتاتگاَتان، کبرئے تُرس منی سرا کَپتگاَت گم و اندۆهانی بندیگ اتان.
من زمینا درامَدے آن، وتی هُکمان چه من چێر مدئے.
تئیی هُکم منی سئوت بوتگاَنت هر جاگه که نندۆک بوتگان.
تئو منی دَرپَدَریئے هسابانَ دارئے، منی اَرسان وتی اَرسدانا بکن، اے تئیی کتاب و دپتران نبشته نهاَنت؟
مئے سجّهێن زِند تئیی هِژمئے چێرا گوَزیت و وتی سالان په نالگا هلاسَ کنێن.
اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت.
او دُردانگان! شما اے دنیایا بێگانگ و دَرامد اێت. منی دَزبندی همِش اِنت که وتا چه آ جسمانی لۆٹ و واهگان پهرێز بکنێت که شمئے روهئے هلاپا جنْگَ کننت.