1 گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“
ورناێن مردمے چۆن وتی راها پاک داشتَ کنت؟ گۆن تئیی هبرئے رَندگیریا.
گوَشنت: ”ما گۆن وتی زبانا کامیاب و سۆبێنَ بێن، مئے دپ و لُنٹ هم گۆن ما اَنت، مئے واجه و مستر کئے اِنت؟“
هُداوند! په منی دپا نِگهپانے بدار و منی لُنٹانی دروازگئے دپا پاسپانی بکن.
وتی زبانا چه بدیا دور بدار و لُنٹان چه درۆگا.
منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت، چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
من هُدایا تئوارَ کنان و په کُمکا هماییا گوانکَ جنان، منی پریات گۆن هُدایا اِنت و آ منی آوازا گۆشَ داریت.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.